Ik zit al enkele dagen terug op de fiets. Ik rijd terug met mijn mountainbike op de weg omdat mijn vering voor- en achteraan de (meeste) schokken opvangen, maar vooral omdat ik mezelf met de dikkere banden toch iets veiliger voel. Maar met de koersfiets rijden lukt ook al. Op mijn eerste training was het alsof ik nog nooit op een fiets gezeten had...zo blij was ik! Zo blij dat ik maar bleef rijden en uiteindelijk 126 kilometer op de teller had.
Vandaag was opnieuw een supertraining. Ik wou nog even van het mooie weer profiteren en zeker nu het nog mogelijk was een paar uur te trainen zonder lichten. Met mijn pythons (dus geen slicks) ging ik op weg en 49 kilometer later (en een lekker tegenwindje) kwam ik met een gemiddelde van ruim 31km/u terug thuis. Ik voelde me net een duracellkonijn dat teveel Red Bull gedronken had. Het ging echt wel supergoed. Daarmee weet ik ook dat mijn conditie echt wel niet geleden heeft onder mijn blessure: misschien waren die twee weken volledige rust wel net wat ik nodig had. Daarna ging ik opnieuw aan het wandelen en het rijden op mijn tacx (mits steun onder linkerarm).
Gisteren ben ik naar Oostende gereden om Edith en mijn andere mountainbike(team)maten te steunen en hen vast te leggen op de gevoelige plaat. Aangezien de specialist mij afgeraden heeft om op dit ogenblik al competitie te rijden, kan ik tot eind november een beetje de amateurfotograaf uithangen op wedstrijden.
Hierbij ook de link naar het foto-album: http://picasaweb.google.com/frederic.coopman08/StrandraceOostende#
Edith is net buiten de podiumprijzen gevallen. Ze werd 4de in het Vlaams Kampioenschap en 5de algemeen over de 70 kilometer (strandbijten).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten