Kilometers als uren

Op zaterdag 29 mei waren Edith en ik vertrokken richting Alpen om er een aantal trainingen af te werken. Op zondag en maandag, na veel Alpenregen in de ochtend, toch twee keer 4 uur kunnen trainen en op dinsdag een lange duurtraining van rond de 7 uur. Daarna was het recupereren en rusten geblazen met het oog op La Ventoux en 3 Ballons.
Uiteindelijk kwamen 4 GF1 en 2 GF2 rijders aan de start van deze cyclo, maar toch had niemand naar deze cyclo gepiekt of deze als doel gesteld.
Er was afgesproken dat de heren het tempo in de beginfase zeker niet mee zouden bepalen, zodat de dames in het eerste peloton aan de klim vanuit Bédoin konden beginnen. Dit lukte vrij aardig. Van St-Estève ging het tempo met één ruk omhoog en werd mijn adem even afgesneden, mede door de warmte op dit vroege uur. Toen Oege na een drietal kilometer het commando vooraan overnam, dacht ik alleen maar aan “niet doen” en vooral “verdomme”, want ik zat op dat moment echt wel maximaal te rijden op hartslag. Ik liet de kopgroep snel rijden en zocht mijn eigen tempo, waarbij ik gelijkmatig bleef rijden en de kopgroep op maximaal 30 à 45 seconden liet rijden. Toen waren er wel al een viertal renners, waaronder Oege, voorop. Ik kon de achtervolgende groep dus mooi in het vizier houden. Na Chalet Renard begon “mijn” stukje Mont Ventoux en kon ik met amper 25 seconden achterstand de afdaling in richting Maulaucène. Ondanks de tegenwind in de afdaling, kon ik de achtervolgers al snel bijbenen. Geen bevoorrading voor mij op Col de Veaux, na ongeveer 60 kilometer, want het tempo lag te strak. Geen nood, in de Toulourencvallei stond een waterpost van de organisatie en daar zou iedereen wel moeten bijtanken…of daar ging ik toch van uit.
In deze lange vallei reden een drietal renners weg en door een vertwijfeling bij mezelf, was ik niet meegesprongen: ik vond het te vroeg om met zo weinig in deze vallei te rijden. Dit bleek achteraf zware inschattingsfout! Na twintig lange en, bij mij, vooral droge kilometers in de vallei bereikten we eindelijk Aurel, waar de langverwachte organisatorisch waterbevoorrading zich moest bevinden…eindelijk “zou moeten bevinden”!! Helemaal niets was daar te zien in het dorp, waar wel een waterfontein stond die ik kende. Toch reden we door in de hoop de organisatie met het nodige water tegen te komen, want het stond zo op de routebeschrijving voor deze wedstrijd. Helaas pindakaas…
Iedereen in het kleine groepje vond dit zo schandalig dat we ons beklag deden bij enkele wedstrijdmotards, waarna we hun watervoorraad, 1 schamele liter, maar toch meer dan welkom, deelden met z’n vieren. Daarna begon het spel van de vier kleine negertjes op de fiets in de bakkende zon: een eerste haakte af en kon het lage tempo niet meer volgen, gewoonweg door de uitputting en het watertekort. Ik was de volgende. De klim naar vanuit Sault was een ware nachtmerrie. De beklimming van de Mont Ventoux vanuit Sault wordt ook wel de “mietjeszijde” genoemd, maar ik reed er wel op mijn kleinst mogelijke verzet, gewoonweg door uitputting. Halverwege de klim was het voor mij genoeg geweest en stopte ik bij de eerste de beste toeschouwers, toevallig van een Belgisch wielertoeristenteam: Team Lux. Ik deed mijn parlé over de schandalige waterbevoorrading die er niet was en kreeg prompt een bidon gevuld met bruisend Badoit water. Ik dacht even aan de Tourrenners die in het verleden de eerste de beste café binnenliepen om om het even wat mee te graaien, zolang het maar drinkbaar was. Zo dacht ik er ook over: alles is beter dan niets!
Badoit bleek me echt wel vleugels te geven, want al snel schakelde ik over naar een aanvaardbaar verzet en haalde ik eerder ontsnapte renners in. Ik was de klim begonnen rond plaats 14 en flirtte nu ongeveer met een top-10 plaats. Maar eigenlijk was ik nog steeds te boos op de organisatie om daar bij stil te staan, alsof het mij op dat moment niet interesseerde. Ik dacht alleen maar aan de eindstreep, waar je onbeperkt kon bijtanken!
Op weg naar de eindstreep nog even over twee “powercolletjes” (Madeleine en La Chaîne) om uiteindelijk als achtste over de streep te komen: iets minder goed als vorig jaar, maar ik vond het deelnemersveld ook wel sterker dit jaar. En gezien de omstandigheden, een rit van 170km, 3500hm en temperaturen tussen 33 en 37°C op 3 x 75cl drinken, een mentale opsteker.
Meer info op http://www.veltec-granfondo.nl/