Vandaag met de mountainbike gaan fietsen op een lokale toertocht. Geen modder, geen overvloedige waterplassen, alleen maar sneeuw....en sneeuw. Ik ben geen modderduivel, geen waterbestendige rijder en zeker geen sneeuwman.
Of hoe iemand zijn lichaam zich aanpast aan de natuur: twee jaar geleden reed ik, door weer en wind in de Ardennen, ploeterend in de modder en vechtend tegen te wind, met de mountainbike rond. Nu zit ik uit te kijken naar de zon op mijn racefiets.
Deze ochtend werd ik toch maar lekker uit dromendland gehaald met een flink wit tapijt. Hups, "an die Arbeit", maar toch minder hinder van de koude als verwacht. Of kwam het door mijn innerlijke peptalk: "warm, warm, warm"? Ik paste me snel aan de technische ondergrond aan, maar dat bevalt me altijd wel: optrekken op gladde sneeuw, net niet of wel onderuit gaan in en na de bochten, het spel van core-stability of net wel, net niet verliezen tegen de zwaartekracht.
Twee uur en een kwart waren we onderweg, inclusief heenrit. Nu werd het tijd voor de terugrit, tot onze enduroman op het lumineuze idee kwam om nog een ommetje te maken in de bossen. Tja, plooien of niet?
Na ongeveer drie en een half uur waren we opnieuw thuis. Of waarom het handig is soms niet alleen te gaan trainen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten