Zondag 7 februari kwamen we in Benidorm aan, met een training van iets meer dan vier uur Vlaamse Ardennen in de benen, op zaterdag. Na aankomst de fiets opgekropen en acht dagen later er opnieuw van gekomen. Onze laatste trainingsdag op maandag 15 februari hebben we genoodzaakt moeten laten vallen omwille van de, naar Benidormse normen, overvloedige neerslag.
Eerlijk: we hebben ons trainingsschema niet 100% gevolgd tijdens de stage wat betreft het aantal fietsuren: de weersomstandigheden, de geringe parcourskennis en dito kennis van de geschatte afstand zorgden ervoor dat we toch wel een enkele training van zes uur en vijf en een half uur op de fiets vertoefden. Vooral de langste tocht van om en bij de 150 kilometer bleef in mijn benen zitten (ik merkte dit een paar dagen later) door het groot aantal beklimmingen en het kat en muisspel op de “krachtklimmen”. Mijn benen voelden “the day after” zwart aan en het bevestigde nog maar eens het gegeven dat ik een lange opeenvolging van trainingsarbeid niet zo best verteer: ik ben een man van de rustdag!
10 dagen zijn voorbijgefietst als ware het een weekend: op naar de Belgische winter met , nog steeds, sneeuwpret. Ik noem het liever een Belgische winter met sneeuw…Dertig uur -de ene dag meer zon dan de andere- in het smalle zadel, rond de 760 kilometer en net geen 14 000 hoogtemeters. Al zaten we gelogeerd in een “blokkendoos”, we hebben wel lekker gefietst en genoten van het weer, de omgeving en vooral de verrassend mooie en vele klimmen in de omgeving van de Costa Blanca. De ideale uitvalsbasis in een winterperiode als deze, waar je prat op mag gaan mij terug te zien in (één van) de komende jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten