Niet te geloven

Na bijna een week trainen in en om Benidorm, verlieten het gros van de wielertoeristen te hotel. In Calpé maakte Radioshack zich klaar voor hun stage en onderweg kruisten onze wegen af en toe: iedereen was paraat (Klöden, Leipheimer, Horner, Steegmans,…) maar geen spoor van “The Boss”. Op dag 7 (zaterdag) was er opnieuw een lange duurtraining voorzien, want op maandag zag het weer er niet te best uit. Edith en ik reden richting Calpé en kozen daar voor de beklimming van Benissa: wie denkt dat er in en om Benidorm geen hoogtemeters te vinden zijn, heeft het mooi mis. Hier is werkelijk geen enkele kilometer vlak: ofwel moet je licht klimmen of licht afdalen en zodoende heb je meer hoogtemeters op de teller dan je op het eerste zicht zou vermoeden. Dit ligt ook aan het feit dat je steeds start op zeeniveau en je van bij de start hoogtemeters cumuleert. Na de beklimming naar Benissa reden we richting Col de Rates: een mooie beklimming met heel wat haarspeldbochten. Je zou niet vermoeden dat je op iets meer dan een half uur van de ”playas” zit, maar toch: eens het binnenland in, kan je hier beklimmingen doen van om en bij het uur en tot wel 25 kilometer lang. Tijdens de beklimming begon het lichtjes te regenen en hoe hoger we reden, hoe compacter deze regen werd. Tot deze uiteindelijk overging in, zowaar, sneeuw (op de foto de besneeuwde bergen op de achtergrond).Met verkleumde handen en doorregende voeten daalden we een vijftiental kilometer af op de gevaarlijk gladde wegen: hier moet je niet op zebrapaden of wegmarkeringen rijden na regen!Op een tiental kilometer van Benidorm stopten we even voor een warme kop koffie en reden het laatste stukje in zo goed als droog weer: hoe lager en dichter bij de zee, hoe beter. Maar we zijn en blijven nu éénmaal klimgeiten en willen omhoog, omhoog zeg ik u…