Maratona du Mont Blanc

Wat doet een granfondorenner op vakantie? In mijn geval: trainen, fietsen en mooie bergen uitkiezen. We waren uitgenodigd even een weekje langs te komen bij Geert om wat te trainen in Samoëns. Een aanbod dat Edith en ik niet afsloegen. Zeker omdat deze regio onbekend terrein is voor ons met Joux de Plane, Avoriaz, Morzine, Col de Ramas, Colombière, Mont Blanc,... in de buurt. Ook Oege zakte af vanuit Groningen om samen met Transalp teamgenoot Geert de Ötztalervoorbereiding in te zetten.
Na deze plannen, zochten we uit als er toevallig ook geen granfondo op het programma stond op het einde van deze trainingsweek. Kwestie van een mooi sluitstuk te hebben. We zitten tenslotte op een boogscheut van Zwitserland en Italië. Helaas, niks in de buurt op het einde van de stageweek, MAAR wel in het begin! De keuze was snel gemaakt! Hoe vaak kom je hier in de buurt om te trainen en kan je ondertussen ook een granfondo in deze mooie omgeving meepikken....Ik dacht het wel!
En zo stonden Edith en ik zondagochtend aan de start van de 1e editie van de Maratona du Mont Blanc (http://www.maratonadumontblanc.com/).

Slechts 105km en 2600 hm, maar wel met de slotklim San Carlo vanuit Morgex. 11km gradueel afzien, als je het plaatje goed bekijkt.

Na een geneutraliseerde start(afdaling) werden we "losgelaten", dus ik op z'n Italiaans onmiddellijk weg. Niemand die onmiddellijk volgde, dus even wat publiciteit genomen op foto en beeld. Het was tenslotte ook maar een trainingswedstrijd, want na twee weken zo goed als geen fiets aangeraakt te hebben, waren mijn verwachtingen ook niet echt hoog. Eens de eerste klim begon, merkte ik al snel dat er nog werk aan de winkel is richting Ötztaler, want die Italianen gingen er snel vandoor. Boven op de top, kwam de opsplitsing voor medio en gran fondo, waardoor ik circa 5e positie reed. Een tiental granfondorijders hadden blijkbaar d e mediofondo gekozen. In de afdaling was ik één van de betere dalers, maar één renner daalde nog sneller. Ik wou zo snel mogelijk dichterbij komen en nam eigenlijk te veel risico om goed te zijn. Net voor een bocht remde in later af als hem, maar helaas was deze "blinde" bocht héél scherp. Ik kon niet meer tijdig bijremmen en belande in het decor. Niet de eerste keer dit seizoen. Even materiaal controleren, even lijf en lede controleren, maar geen echte schade. Ik was een beetje kwaad op mezelf omdat ik onnodig risico genomen had in een trainingsgranfondo, en besefte dat ik de rest van de trainingsweek op het spel gezet kon hebben. Ik besliste verder rustig af te dalen en kwam in een groepje van vier terecht. Een heuvelend tussenstuk was het voorsmaakje voor de slotklim. Omwille van mijn val, had ik daarna eigenlijk wat onder mijn niveau gereden en kon ik op deze slotklim in de eerste meters al wegrijden van mijn groepje. Of waren het allemaal rasklimmers, die deze onregelmatige San Carlo minder goed verteerden? Vooral het stukje (tussen kilometer 2 en 3) van een paar honderd meter aan 15% was vrij zwaar met 39-25. Op de top raapte ik de snellere daler van eerder op de dag op, en na een slotafdaling van 7km versloeg ik hem in de sprint.
Uiteindelijk  verscheen ik niet onmiddellijk in de uitslag: mijn chip bleek niet te werken, net als deze van Edith! Na veel vijven en zessen, mijn tijd op de Joule getoond (3u49m20s). Aangezien ik het nummer van de andere renner die ik klopte in de sprint niet meer wist, werd een compromis gemaakt en werd ik rond de tijd van 3u51m geplaatst. Goed voor een 13e scratch. Ik vermoed dat ik anders 12e scratch was, met mijn "Joule-tijd".

Maar echt veel maakte het mij niet uit. In mijn leeftijdscategorie had ik een drietal minuten achterstand op de eerste en genoeg voorsprong op de derde.
Het enige wat me nu nog rest, is goed doortrainen richting Ötztaler Radmarathon.