Maar first things first: een evaluatie van de eerste seizoenshelft. Mijn resultaten zijn op de rechterzijde van mijn blog te zien, maar één ding blijft bij mij hangen: na mijn val in Les 3 Ballons heb ik in geen enkele daaropvolgende granfondo een 100% bevredigend gevoel gehad in mijn benen. Is die val een beetje het kantelmoment gebleken, of was ik misschien te vroeg in vorm en heb ik mijn superconditie niet meer teruggekregen na mijn vierde plaats in een sterkbezette Marcia Longa? Net omwille van die val in Les 3 Ballons, zal ik het nooit te weten komen.
Even drie weken in de tijd terugkeren, met mijn vertrek richting Alpen één week voor La Marmotte. Een beetje moegewerkt (surprise!), veel gerust en nog één lange training gedaan op de Glandon en Alpe d'Huez. Ik was klaar voor La Marmotte, maar op de Glandon voelde ik al dat het niet mijn dag zou worden. Mijn benen deden niet wat ik in mijn hoofd had en ik was genoodzaakt om aan te klampen. Het leek alsof het extra beetje energie wat een renner nodig heeft voor een goede prestatie, er gewoon niet meer was. Redenen en excuses genoeg om te zoeken, maar daar begin ik niet aan. De prestatie op zich (19e zonder geneutraliseerde afdaling Glandon) was niet goed genoeg in vergelijking met wat ik vooropgesteld had. Ik ga er van uit dat mijn prestatie een paar plaatsen beter geweest zou zijn indien de organisatie het volledige rondje zou klokken, maar laat ik daar maar geen tijd en energie aan verspillen. Mijn mening omtrent Sportcommunicationevenementen is bij vele mensen al genoeg ter ore gekomen.
Ik kon wel op het podium in mijn leeftijdscategorie, maar dat kon me het eerste moment wat gestolen worden. Uiteindelijk wel gelukkig op het podium, want blij heelhuids de finish bereikt te hebben, een winnaar en winnares in het Wilier Veltec Team en toch ook eens op het podium in La Marmotte.
De dag na La Marmotte een lange doorreis naar Corvara om een volledige week uit te rusten met het oog op Maratona dles Dolomites. Insiders wisten dat ik daar beter wilde en zou presteren, want daar voel ik me beter thuis.
Afgelopen mei hadden we met een aantal Veltec'ers afgesproken een weekje te stationeren in San Cassiano, aan de voet van de Valporola. Dit met het oog op de Maratona 2011 editie. Op training al even het volledige rondje gefietst, met een meer dan behoorlijke eindtijd en klimtijd op Giau. Daarom met vrij veel vertrouwen naar 10 juli uitgekeken. Maar opnieuw het zelfde liedje: aanklampen op de Pordoi en de benen doen niet dat extraatje wat je wel verwacht wanneer je in superconditie zou zijn. Op de Sella toch beter in het ritme gekomen en de achterstand bij de tweede passage op de Campalongo kunnen beperken. Richting vallei en St-Lucia met 4 Italianen beginnen rond rijden (of beter: ik op kop, want ze herkenden me uit Marcia Longa en gaven aan dat ik veel "dikkere" benen had om goed tempo te rijden) tot ik het stilaan beu werd en bij de beklimming van St-Lucia wegreed. Net als in Les 3 Ballons (waar ik vanaf de Servance alleen richting finish reed) begon vandaag een eenzame rit richting finish. Op de Giau nog een tweetal renners voorbijgereden, maar geen van hen kon aanpikken en dan maar verder op de Falzarego en Valporola. Uiteindelijk een mooie 13e plaats en 4e in mijn leeftijdcategorie in 4u56m42s. Mijn doel was tweeledig: 4u57m of minder rijden en top 15 in gedachten. Mooie afsluiter van een eerste granfondoluik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten