Ötztaler Radmarathon 2011: de verwachtingen ingelost?

Zo rond 19 augustus reisden Edith ik enkele dagen vroeger af naar Sölden. Dit om een tegoedbon op te maken in een "poepsjiek" viersterrenhotel.

Echter, ik had enkele andere zorgen aan mijn hoofd: enkele dagen eerder was ik via een bloedonderzoek te weten gekomen dat mijn "oververmoeidheidsgevoel" van de afgelopen weken echt wel geen subjectief gevoel was. Een aantal belangrijke factoren die een rol spelen in het herstel en het tegengaan van vermoeidheid, liepen mank. Dit ten gevolge van te weinig rust na de eerste seizoenshelft om degelijk op te bouwen naar de Ötztaler.
Het was dus meer dan nodig dat ik wat herstel nam met de rest van het gezelschap op ongeveer 3058 meter hoogte de dagen voorafgaand aan de Ötztaler!

Boven op de Gaislachkogel zonnen en niks doen, al dan niet met compressie

Wanneer ik de tijden vergelijk, zie ik weinig verschillen met vorig jaar. De Brenner ging stuk trager, vandaar ook tragere eindtijd.  Daarnaast was ik na de finish totaal niet stuk. Daarom wel degelijk een bevestiging na vorig jaar.

           
Kühtai ging makkelijk, Brenner was traag maar geen reden tot paniek. Op de Jaufen ontplofte het opnieuw. In tegenstelling tot 2010 had ik me voorgenomen om mee te gaan op de Jaufen, verzuring of niet. Toch liet ik na een eerste versnelling alles wat lopen, tot maximaal 30 seconden.
Ik nam me voor om het gat opnieuw toe te rijden, maar ik zag opnieuw een versnelling van Bertuola en wist dat mijn kans om terug te komen verkeken was.
Ik plaatste me in de afdaling achter ex-prof Gerrit Glomser, en die daalde als een gek. Ik keek op toen ik na de afdaling, net voor de Timmelsjoch, opnieuw in het spoor van teamgenoot Michel Snel en een viertal kwam. Uiteindelijk en net zoals vorig jaar nog een aantal renners voorbijgereden op de Timmelsjoch, maar zowel Michel als een tweetal renners van dat groepje moeten laten rijden.
In de laatste 7 kilometer van de Timmelsjoch wat gegokt om minder kopwerk te moeten doen, maar toch met krampgevoel in de benen de Mautstelle beklommen. Kramp wat uit dijen geklopt omwille van gebrek aan extra bidon in warmere weer. Eigen schuld...
De afdaling en het iets vlakkere deel richting Zwieselstein vol op kop tegen de wind in, om in de laatste hectometers een eindspurt uit de benen te persen. Dit om toch maar niet nog één plaats meer te verliezen.

Beklimming Kühtai

In het team algemene tevredenheid met een derde opeenvolgende overwinning van Edith en 3 renners in de top 20. Al zie ik hier en daar al reacties alsof deze Ötztaler een tegenvaller geweest zou zijn voor Wilier Veltec!?
Zijn we niet snel verwend geweest, vraag ik me dan af? Velen zien enkel het niet-winnen, ik zie zowel winnen als een pak puike prestaties...