GF Charly Gaul Trofeo Wilier

Na mijn operatieve verwijdering van de vier wijsheidstanden, heb ik toch meer hinder ondervonden dan eerst gedacht. Bijna anderhalve week heeft deze operatie me zo goed als inactief gehouden, met dank aan een ontsteking  op de wonde in de mondholte en een bijkomende extra antibioticakuur. Ik werd er in de Ardennen vlotjes afgereden door de Veltec dames Judith en Edith.
Aansluitend op deze operatie had ik vakantie, maar echt veel heb ik er dus niet van genoten.

Op donderdag zijn we, op uitnodiging van Wilier, richting Trentino vertrokken om er op zondag de GF Charly Gaul te rijden. Het was er bloedheet (37°C), maar daar gaan we niet over klagen gezien het op dat moment water goot in Belgïe. Op vrijdag hebben we de laatste lus verkend met daarin de Monte Bondone (22km). Deze klim deden we in de granfondo tweemaal aan, telkens van een andere zijde.

Over de granfondo zelf kan ik kort zijn: het ging onmiddellijk superhard richting eerste klim, waar ik reeds de rol moest lossen. Wanneer ik de wattages hoorde die de renners daar trapten, wist ik genoeg. Pff, snoeihard!
Richting eerste keer Monte Bondone, voelde mijn benen nog steeds niet echt super. Dat mijn benen vast zaten na de inactiviteit, was geen verrassing. Op zaterdag kregen wij bij de inschrijving een gratis massage, en ik kreeg daar hetzelfde te horen. 
Na het derde wedstrijduur, begonnen de benen al wat beter aan te voelen. Net op tijd voor het lange tussenstuk en de finale klim van de Monte Bondone, goed voor 17km. Ik kwam aan de voet door rond positie 50 en kon in deze finale klim nog opschuiven naar plaats 38.

Niet echt een positie om naar huis over te schrijven, maar ik was al lang tevreden dat ik weer pijnvrij kon fietsen zonder problemen aan de rug, sinussen,... Ik herinner me nog steeds dat mijn osteopaat vertelde dat het gebit     het belangrijkste is om in orde te hebben, wil je verdere problemen vermijden. Wie ben ik om dit tegen te spreken. 
Nu hopen op beterschap en blijven trainen. Hoop doet leven.

Na de aankomst konden we nog wat verbroederen met een delegatie Wilier dealers uit de hele wereld. De Italianen, Amerikanen, Taiwanezen en Brazilianen zijn me bijgebleven. En zeker die ene Braziliaan die op zijn fiets zat te schudden van de koude onderweg naar het hotel terug na de wedstrijd. Het was dan ook amper 23°C hé!!