Eén week na mijn vierde plaats in de Alpenchallenge, was ik op zoek naar bevestiging. Was de conditie opnieuw in orde of was de Alpenchallenge een toevalstreffer? Weinig twijfels bij mezelf en zo beleefde ik ook een rustige week richting Otztaler. Het codewoord was genieten, maar je weet nooit hoe de benen voelen de dag zelf.
Richting Oetz ging het rustiger dan in de vorige edities, maar op de Kühtai was het onmiddellijk alle hens aan dek. Cunico en Bertuola gooiden onmiddellijk alle registers open: ik moest de schade daar al zien te beperken, aangezien ik weet dat mijn betere momenten later in de wedstrijd liggen. Een kopgroep van 12 zagen we niet meer terug op de top, maar de achterliggende groep van 20 bleven we in het vizier houden. Ikzelf zat in de derde groep, samen met ploegmaat Kenny Nijssen en streekgenoot Frederic Glorieux.
Richting Oetz ging het rustiger dan in de vorige edities, maar op de Kühtai was het onmiddellijk alle hens aan dek. Cunico en Bertuola gooiden onmiddellijk alle registers open: ik moest de schade daar al zien te beperken, aangezien ik weet dat mijn betere momenten later in de wedstrijd liggen. Een kopgroep van 12 zagen we niet meer terug op de top, maar de achterliggende groep van 20 bleven we in het vizier houden. Ikzelf zat in de derde groep, samen met ploegmaat Kenny Nijssen en streekgenoot Frederic Glorieux.
 |
| Kühtai |
Daar reden een aantal renners een stevig tempo en ik bleef steeds in laatste positie hangen. Ik voelde me tot dan nog steeds niet echt top, maar had weinig moeite om te volgen: de benen waren beter dan de ademhaling deed vermoeden. Eén cruciale fout maakte ik wel die dag door tot de Jaufen weinig te drinken waardoor ik aan de voet van de Timmelsjoch de krampen voelde opkomen in mijn beide benen. Even dacht ik dat ik de zes anderen ging moeten laten gaan, maar door snel bijna één liter bij te drinken, kon ik halverwege de Timmelsjoch eindelijk op weg met een goed gevoel.
 |
| Timmelsjoch |
Na tien kilometer van deze 29 kilometer lange klim, kwam een iets vlakker stuk en iedereen weet dat de laatste 8 kilometer haarspeldbochten cruciaal zijn. Daar bleef ik een gelijkmatig tempo rijden en merkte dat de andere renners beetje bij beetje terrein moesten prijsgeven. Ik kon in de laatste twee kilometer nog een laatste mederenner terughalen en zo kwam de top 10 plaats binnen bereik.
 |
| Timmelsjoch, met streekgenoot Frederic Glorieux |
 |
Aankomst: opluchting en opgetogenheid
|
Hierbij een overzicht van alle wedstrijdfoto's: https://picasaweb.google.com/frederic.coopman08/OtztalerRadmarathon2012
___________________________________________________________________________________
In the descend, it was less cold as in 2011, but at Innsbruck we got the first rain drops. Too bad for me, because I left my rain coat on Kühtai. We went fast on Brenner (this year 37km/h average) to Jaufen. There we held a good pace and I was suffering at the back of the bunch. I was not feeling that well, but cold follow without a lot effort: the legs were better than the breathing suggested.
One crucial error was not have drunk that much till Jaufen. At the beginning of Timmelsjoch climb, I felt cramps in my legs. Just a split of a second I thought to let go the six other riders. But I drunk almost one liter in a short term and had the good feeling halfway the Timmelsjoch climb.
___________________________________________________________________________________
One week after my fourth place at Alpenchallenge, I was looking for an affirmation. Am I back in shape or was Alpenchallenge a coincidence? A lack of doubt and a rather easy-going week at Sölden before Otztaler. Just enjoying but you never know how the legs are on the day of the truth.
At a slow rate we went to Oetz, but on starting from the first meters on Kühtai, it was hard. Cunico and Bertuola speed up to the top and the first group of 12 were gone on top. The second group of twenty on front of us and I was in the thirth group together with team mate Kenny Nijssen and Frederic Glorieux, who lives in the proximity.
At a slow rate we went to Oetz, but on starting from the first meters on Kühtai, it was hard. Cunico and Bertuola speed up to the top and the first group of 12 were gone on top. The second group of twenty on front of us and I was in the thirth group together with team mate Kenny Nijssen and Frederic Glorieux, who lives in the proximity.
|
| Kühtai |
One crucial error was not have drunk that much till Jaufen. At the beginning of Timmelsjoch climb, I felt cramps in my legs. Just a split of a second I thought to let go the six other riders. But I drunk almost one liter in a short term and had the good feeling halfway the Timmelsjoch climb.
|
| Timmelsjoch |
After ten of the twenty-nine kilometer, there was a flat part and everybody knows that the last 8 are the most crucial. I could hold a straight pace and noticed that the other riders regressed. In the last 2 kilometer I could retrieve a rider and was on my way to a top ten place.
In the last part to the Mautstelle Timmelsjoch and the distance till Sölden, I passed by one last rider en became 9th. Not knowing my precise position at that moment, but the emotions after the last "problem months" dominated when crossing the finish line.
At last a special thank to Erox Test Team and the family of Frederic for the perfect provision, Erik (http://www.eriksfietsateljee.be/) for the excellent work on my Wilier Cento 1 and Filip for the good advice during our stay in Swiss and Austria. Also the observations of Kristof (EnergyLab), Biover (http://www.biover.be/en/products/pep-u) for the Pep-u-Up and Wilier to get me at the start of this magic Otztaler.
|
| Timmelsjoch, with Frederic Glorieux |
|
Arrival: relief and enchantment
|
Here you can find an overview of the photographs taking: https://picasaweb.google.com/frederic.coopman08/OtztalerRadmarathon2012
